Verslag van reis naar
Iraks Kurdistan 28 mei -7 juni 2014
Woensdag 28 mei 2014
Eindelijk is
het zover, samen met Nicolette, Ben en Joop naar Iraks Kurdistan om daar Reiki
behandelingen en -cursussen te geven. Wat ben ik blij dat het eindelijk zo ver
is, want ooohhh wat vond ik het spannend.
Nu de dag daar is ben ik alleen maar blij, heel blij!
We vliegen
via Wenen naar Erbil,vlak voor de landing hebben we prachtig uitzicht, we zien
(zand)bergen, heuvels, een heel klein beetje groen en hier en daar kleine
dorpjes. Als we aankomen in Erbil airport wordt er buiten gelijk gevraagd of we
een taxi willen of met de bus naar de meet & greet hal gaan. Ook ontstond
zo ons eerste foto momentje, een foto van ons vieren. Een heerlijk spontaan
gebaar. Vanaf dat moment viel alles van mij af en begon het grote genieten van
alles wat op ons pad kwam deze anderhalve week.
Een hartelijk
welkom bij het kantoor van Un Ponte Per (UPP) in Erbil waar we de eerste drie
dagen te gast zijn. We worden hartelijk ontvangen door Beata, Irene, Marco en
Patrizia. Beata heeft heel veel
voorbereidend werk voor ons gedaan, voor ons door het vuur gegaan en eigenlijk
zonder dat ze precies wist wat Reiki was, wat een vertrouwen! We beginnen hier
dan ook met onze eerste Reikibehandelingen, gelijk ontstond er de vraag
"kunnen wij dit ook leren?" Hoe mooi is dat?!!
Even met zijn
vieren de omgeving wat verkennen en een beetje wennen aan de warmte (35 graden)
en we eten samen met Beata, Marco en Patrizia in een restaurantje en rollen moe
maar voldaan ons bedje in.
Donderdag 29 mei, onze eerste behandeldag! Vandaag splitsen we, Ben en Nicolette worden
opgehaald door Mersin, een chauffeur van UPP. Zij gaan naar Qushtapa Camp met
ruim 4500 vluchtelingen en Joop en ik worden een paar minuten later opgehaald
door Younes, ook een chauffeur van UPP die samen met een jonge man waar ik de
naam van vergeten ben, een socialworker van UPP, ons naar Basirma Camp brengt,
dit kamp ligt ten Noordoosten van Erbil. Het is ongeveer 1.5 uur rijden. Wat
erg opvalt is dat er zooooo ongelofelijk veel gebouwd wordt, echt niet te
geloven. Younes, die goed Engels spreekt verteld op onze vraag wie er in al die
huizen moeten gaan wonen, dat in de tijd van Hoesein er zo ontzettend veel vernield is, hele
steden en dorpen zijn vernietigd. De mensen die hiervoor gevlucht zijn willen
weer terug komen nu het weer veel rustiger en veiliger is en dus moet er weer
heeel veeel huizen gebouwd worden. Erbil
is veranderd in een paar jaar van dorp naar grote stad en de groei houdt nog
niet op. We rijden door een prachtig
gebied. We komen langs een aantal checkpoints waar gewapende soldaten de in- en
uitgaande mensen controleren. Dat went snel. Bij Barsima Camp valt het op dat
er tenten en portocabins staan. De tenten zijn laag en zien er oud uit. We
worden naar 2 portocabins gereden. Ik zie veel mannen lopen en maar twee
vrouwen, daar die beide een hoofddoek droegen deed ik voor de zekerheid ook
mijn hoofddoek om. We worden hartelijk ontvangen en we beginnen eigenlijk
gelijk met behandelen. Toen Younes binnen kwam en mij met mijn hoofddoek om zag
staan vroeg hij waarom ik dat deed en zei, wij zitten hier in Irak, hier mogen
de mensen zelf bepalen of je wel of niet een hoofddoek draagt. Doe het alsjeblieft
af. Pfff gelukkig, want het was wel weer extra warm. De rest van ons verblijf
is de hoofddoek in de tas gebleven. Door het raampje zag ik veel vrouwen en
kinderen aankomen lopen maar geen van hen bereikte de ingang van de portocabin.
Younes ging kijken waar ze bleven.
"ze komen zo"zei hij maar er bleven mannen komen. Toen maar even naar
de andere portocabin gelopen en daar zaten een aantal vrouwen maar die gingen,
op een na, gelijk naar buiten. Maar toen eenmaal helder was, dankzij Younes,
dat ze er gewoon bij konden blijven zitten en praten ook geen probleem was
ontstond er een heerlijke sfeer waarin verdriet en pijn afgewisseld werd met
een lach en delen van verhalen en veel vragen. Younes, die ook fotograaf bleek
te zijn, maakte foto's en vertaalde alle vragen van de vrouwen, hij deed dat
zeer betrokken en ik voelde hoe het klopte wat hij zei. Een van de vrouwen
nodigde ons uit voor de lunch bij haar in de tent, omdat ik geen idee had hoe
dit geregeld was, dankte ik haar heel hartelijk maar dat ze dat met Younes
moest bespreken want hij was de baas. Younes regelde dat de stroom van mensen
tegen 13.30 zo'n beetje stopte en vertelde dat hij ons voor de lunch naar een
eetgelegenheid buiten het camp bracht. Joop had al die tijd in de portocabin
gestaan naast ons en had de gezelligheid wel gehoord maar niet meegemaakt.
"Dat doe je mij niet meer aan hoor"zei hij. Tuurlijk niet Joop!
Tijdens de lunch bleef Younes vragen stellen en uiteindelijk kwam de vraag of
hij het ook kon leren. Zoooo bijzonder, we besluiten onmiddellijk met de cursus
te starten zodat deze morgen eind van de dag klaar is. Na een half uurtje
kwamen weer terug in het kamp en kwam de stroom van mensen weer opgang en nu samen met Joop in een portocabin
behandeld. Het was zo druk, we kwamen bijna
niet weg. Ik heb nog nooit zo vaak van mooie jonge meiden "I love
you" zachtjes in mijn oor gehoord,
ik was zoooo geroerd!
Bij
thuiskomst waren Nicolette en Ben al begonnen met de Reiki 1 cursus met Beata,
Marco en Patrizia en mocht ik met Younes
het tweede deel van de Reikicursus doen.
Zooooveeeeeel behandelingen en dan ook nog vier mensen die vandaag
starten met de Reikicursus, dit hadden we echt niet durven dromen, wat een
start......................................
Vrijdag 30 mei Younes kwam om 8.00 voor de derde inwijding en informatie.
Wat een begin van de dag!!! We vertrokken met zijn vieren in een Hummer, die
Younes geleend had van een vriend omdat hij zijn eigen auto niet vertrouwde.
Younes vond die Hummer echt niets!! Joop en ik werden afgezet in Camp Kawagosk,
we reden een flinke heuvel op en ineens lag daar een kamp voor ons in het dal,
wat een tenten, zo'n beetje 20.000 bewoners. Ik dacht met de terug weg wel een
overzicht foto te kunnen maken, niet
dus. stoppen mag niet, foto's maken ook niet.
Beata heeft vooraf voor alle kampen die we bezoeken geregeld dat we
geregistreerd staan en dus kunnen we steeds zonder problemen de kampen binnen.
We rijden over een zandweg tussen rijen kraampjes/winkeltjes in tenten en we
worden opgewacht door Noaf, de coördinator van UPP voor ons deze dag. We nemen
afscheid van Nicolette en Ben, die gaan door naar Darashakran een tentenkamp
wat in oktober 2013 is opgezet en inmiddels ook al zo'n beetje 20.000 inwoners
telt. Noaf gaat ons voor naar een portocabin waar we worden voorgesteld aan
Ayad, een socialworkster die ook wat Engels spreekt. Noaf was in Syrië leraar
Engels. Helaas is er geen stroom en dus doet de airco het niet. Al snel zitten
er 22 mensen in de portocabin te wachten op een behandeling en te kijken wat er
gebeurd. Heel snel voelt het aan alsof we in een oven staan. Joop en ik vragen
ons af hoe lang dit goed gaat. Een van de wachtende mannen staat ineens op en
gaat loopt met grote stappen weg en komt even later terug met een kartonnen
doos die hij in stukken scheurt en deelt het karton uit zodat er mee gewapperd
kan worden. Pffff dat scheelt al een hele boel. Noaf komt met een rood en
bezweet hoofd om de hoek kijken en zegt "ik ga de regels overtreden, dit
gaat niet langer zo!!" nu dat zijn we wel met hem eens, maar als hij ons
verteld dat we verhuizen naar tenten weet ik niet goed of dat de oplossing is.
De mensen gaan als een speer naar de tenten van UPP, een mevrouw, die stijf
staat van de reuma, raakt wat in paniek. Met veel pijn en moeite had ze de
portocabin gehaald, nog een stuk lopen gaat haar echt niet lukken. Joop en ik
doen ieder nog 1 behandeling in de portocabin en als ik de mevrouw met de reuma
tijdens de behandeling wijs op Joop zijn door reuma aangetaste handen laat zien,
ontstaat er met behulp van Ayad een heel gesprek. Tussen beide tenten van UPP
bleek een grote generator te staan die o.a. de airco voedde, dus was het in de
tenten zeer aangenaam. In de ene tent wachtte de mensen en in de andere
behandelde we. Noaf kwam af en toe binnen vliegen met "water from Siberia"
Flesjes water in een emmer met ijs, heerlijk koel dus! Ook vandaag werd weer
een heerlijke lunch geregeld, nu gewoon in de tent en ook nu waren er weer
veel, heel veel vragen over Reiki, gesteld door Ayad en een andere Irakese
social worker. En ook hier weer de vraag "kunnen wij het ook leren"!!
Helaas staat het rooster van deze week niet toe dat we dat deze week nog kunnen
organiseren maar zij zullen doorgeven aan Beata hoeveel mensen een Reikicursus
willen doen zodat het de volgende keer wel geregeld kan worden,zo super!!! Na
de lunch wordt de stroom van mensen die een behandeling willen langzaam minder
en om ongeveer half vier ga ik een klein rondje lopen over het kamp, volgens
Noaf mag ik foto's maken, maar vind dat zelf wat lastig. Als ik jongen van ongeveer 7 jaar voor een
tent zie staan vraag ik of ik een foto van hem mag maken, hij schudt nee en ik
steek mij duim omhoog en stop mijn toestel weg. Zijn moeder en zusje komen
kijken met wie hij praat en inmiddels Noaf bij mij komen staan. Moeders loopt
op krukken en heeft pijn. Ik biedt haar aan te behandelen, is ze blij mee. Ze
wil graag met mij mee naar Nederland zodat ik haar kan blijven behandelen. "Helaas" zeg ik ,zij legt zich daar
met veel moeite bij neer. Als Younes, Nicolette en Ben ons komen ophalen nemen
we nog wat groepsfoto's en gaan richting huis. Met Younes het laatste stuk van
de Reiki 1 gedaan, zoooo bijzonder!
Nicolette en Ben ronden ook hun Reiki 1 cursus af en zo hebben we na
twee dagen al 4 nieuwe Reikibehandelaars mogen verwelkomen en ruim honderd
mensen mogen behandelen. Wat een bijzondere dag, het is bijna niet te
beschrijven.
Zaterdag 31 mei Vanmorgen pakken we onze spullen in en
vertrekken we bijna zonder ontbijt (halve banaan en wat kleine tomaatjes) met
een taxi naar Duhok. Surak, onze
taxichauffeur staat om half negen voor de deur, met handen en voeten vragen we
hem onderweg even te stoppen om wat bananen en water te kopen. We denken dat hij het is vergeten want we
zitten ineens op de grote weg. Hij wil ons heel graag helpen maar kan geen
kraampje vinden, het duurt even en we gaan zelfs weer een heel stuk terug, als
het uiteindelijk toch lukt om bananen en water te kopen. Het verkeer is een
avontuur op zich. Wat een chaos, alles lijkt door elkaar te rijden. Je rijdt
rustig tegen het verkeer in als je niet
gelijk de weg over kan steken en bij kruisingen komen de auto's van alle
kanten kris kras door elkaar. En........... er gebeurd niets!! Het was zelfs zo
dat de chauffeur, rijdend op de snelweg, zijn raampje opende en een andere
automobilist vroeg waar hij bananen en water kon kopen!! Beide rijden dan
gewoon wat langzamer naast elkaar midden op de snelweg!!! En echt, geen
getoeter van andere auto's!! Onderweg stoppen we bij vluchtelingenkamp Gwalian,
precies tussen Erbil en Mosul in de middle of nowhere waar we ongeveer drie uur
zullen behandelen. Daar aangekomen volgt er voor Joop en Nicolette een warm
weerzien, zij waren in november vorig jaar ook in Duhok en hebben daar al vele
mensen mogen ontmoeten. Caterina en Chiara van UPP hebben voor dit gedeelte van
onze reis heel veel voorbereidingen gedaan. Ook hier komt weer een stroom van
mensen opgang en weer ervaren we hoe bijzonder het is dat we dit mogen doen. Op
een gegeven moment is het tijd om te vertrekken maar gaan we eerst nog naar het
kantoor van de mensen die al het papier werk regelen voor de vluchtelingen.
Caterina wist dat ze graag een Reikibehandeling wilde ontvangen maar dat ze
blijkbaar geen tijd hadden om naar ons toe te komen, dan gaan we wel naar hun.
Na een korte kennismaking met elkaar hebben we in het kantoor de mannen
behandeld. Ik mocht een van de mannen
zittend achter zijn buro behandelen, hij was zover weg dat hij na afloop zei
dat hij eigenlijk gewoon niet meer wilde praten maar wilde slapen. De lunch
gebruikte we in zijn (koele) kantoor en werd door hem voor ons gehaald.
We rijden met
zijn zevenen naar Duhok, waar we worden afgezet bij een hotel. Het zelfde hotel
waar Joop en Nicolette ook in november waren geweest. Ook hier werden ze weer
herkent en zeer warm onthaalt! Wat
hebben die twee in november veel indruk gemaakt
en zoveel zaadjes gelegd die ons deze anderhalve week zo helpen!! Het hotel wordt ons aangeboden door het
directoraat-generaal van het ministerie van gezondheid van Irak en een
syndicaat van gezondheidsinstellingen, als dank voor ons goede werk, hoe
bijzonder is dat!! Nicolette, Ben en Joop gaan even rusten voor dat we gaan
eten, mij lukt dat niet ik voel mij zo hieperde piep. Ik ga lekker onder de douche en wil verder
aan mijn verslag. Ik raak even in een
dipje, er gebeurd zoooveeeel, het is bijna niet bij te houden en dan zit je
zomaar ineens in een mooi hotel. Ik app Jan en die belt gelijk terug. Heerlijk
om hem even te horen. Ik kom tot de conclusie dat het gewoon even een
cultuurschok is en dat het voor mij belangrijk is Jan iedere dag even te horen.
Heerlijk die skype, heerlijk het internet! We eten 's avonds in een Libanees
restaurant, ik had mij dit voorgesteld als een gezellig klein restaurant maar
was een restaurant in een groot hotel aan het zwembad. Weer een cultuurschok.
Wel heel gezellig met Chiara en Caterina gegeten.
Zondag 1 juni Na een heerlijke nacht slapen en een
lekker ontbijt, kan ik er weer helemaal tegen en weer met volle teugen genieten
wat er allemaal op ons pad komt!
Op naar het
vluchtelingenkamp Domiz 2, het is vandaag
Childrens Day. Als we er aankomen staan er al wat moeders met kinderen
op ons te wachten, heel vriendelijk maar vooral de kids ook heel verlegen. Dat
duurt niet echt lang. Ook hier behandelen we weer in een portocabin en nu zijn
we als team bij elkaar. Al snel werpt een jochie van een jaar of 8 als
coördinator en wijst de mensen er op als er weer een stoel leeg komt, later komt er nog een joch bij van de zelfde
leeftijd en kwam we een taak bij, zij schonken ook nog water in een bekertje
voor de mensen die een behandeling hadden gehad. Een meiske van een jaar of 10 sleepte
met kleine kinderen en zette die dan bij ons neer. Uiteindelijk moest Chiara
even orde op zaken stellen om te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen aan de
beurt kwamen. ook de directeur van het camp kwam voor een behandeling en
nodigde ons uit om na afloop bij hem te komen praten. Hadden we graag gedaan
maar daar was gewoon geen tijd voor. Uiteindelijk moesten we besluiten eerst de
volwassenen te behandelen en hebben we de kinderen aan het eind van de morgen
buiten in een kring gezet met ons tussen ze in zodat ze zo allemaal tegelijk
een beetje Reiki kregen. Ondertussen zongen ze liedjes voor ons, was weer een
van de vele kippenvel momenten. 's Middags door naar Domiz Camp, dat is
"gewoon" een grote stad van allemaal tenten. Volgens Nicolette en
Joop was er vooral bij de ingang van het kamp al heel wat verbeterd ten opzichte
van november. We lopen door een soort steegje van gaaswerk naar de porto cabins
van UPP en ook hier zien Joop en Nicolette veel oude bekende terug en zijn de
mensen zichtbaar blij om hen weer te zien, hartverwarmend!! Na de lunch
beginnen we met een Reiki 1 cursus, Nicolette
doet het verhaal, Joop de behandel posities en Ben en ik doen de
inwijdingen. Er komen 13 mensen bestaande uit een deel van de staf van UPP,
Rode kruis medewerkers, vluchtelingen en nog mensen van andere
hulporganisaties, fantastisch!! Er wordt fantastisch vertaald door Bradorst een
zeer enthousiaste jonge Syriër. 's Avonds zitten we stuiterend van de energie
in een restaurant die ons geadviseerd was door het hotel. De naam van het restaurant in het Arabisch op een papiertje meegekregen
om aan de taxichauffeur te laten weten waar hij ons heen moest brengen. Bleek
ook weer een restaurant waar Joop en Nicolette in november gegeten hadden. was
heerlijk.
Maandag 2 juni
Vandaag zijn we de hele dag in Domiz Camp, eerst
behandelen en daarna het de tweede helft van de Reiki 1 cursus. De porto cabins
van UPP waren wat lastig te bereiken omdat er rijen vol mensen stonden bij de
andere porto cabins. Door het gaaswerk heen maakte Nicolette contact met Aap,
Aap is een handpop. Hele families moesten aan de andere kant van het het gaas
heel lang wachten. Het bleken vluchtelingen te zijn die nieuw aangekomen en
zich moesten inschrijven. Iedere dag
weer komen er zo'n vijftig tot honderd
nieuwe mensen aan. Van huis en haard weggevlucht .............. indrukwekkend. Een aantal van
hen, mede op uitnodiging van onze Aap, kwamen later voor een Reiki behandeling.
Een rustige bijna constante stroom kwam langs met verschillende verhalen en
verschillende reacties, alle even indrukwekkend.
's Middags
stond het 2e deel van de Reiki 1 cursus op het programma, van de 13 cursisten
kwamen er 8 terug. waarom de rest niet gekomen is weten we niet precies, een
aantal werk (spoedgevallen) en van de andere wordt het niet duidelijk.
Ontzettend jammer, ze waren zo enthousiast.
Acht zeer betrokken nieuwe Reiki behandelaars!! Wat waren ze blij en
trots en wat waren wij dankbaar!!!
Dinsdag 3 juni Vandaag staat er weer een nieuwe Reiki
1 cursus op het programma. Vanmorgen vroeg merken we dat alle heel bijzondere
indrukken en het contante bezig zijn, zijn tol begint te eisen. Het is dan ook
niet voor niets dat ons rooster vanaf vandaag wat meer rust momenten
heeft. We worden hartelijk ontvangen in
het Mental Health Center, waar Nicolette en Joop weer oude bekenden tegen
komen. Het blijkt dat een aantal mensen niet op de hoogte waren van de cursus
maar die maken onmiddellijk tijd om mee te kunnen doen. De directeur ontvangt
ons op zijn kantoor, we krijgen alle medewerking. De ruimte die we mogen
gebruiken voor de cursus wordt getoond en ook worden er onmiddellijk drie
ruimtes gezocht waar we de inwijdingen kunnen doen, heel bijzonder. We mogen 26 mensen begroeten die de cursus
willen doen, veel mensen van allerlei organisaties en belangstellenden. We
hadden al besloten om met zijn drieën de inwijdingen te doen en dat Joop in de
tussentijd de behandelposities zou behandelen en vragen zou beantwoorden. Ook
nu liep het allemaal weer super! Na
afloop willen we ons door de taxichauffeur
laten neer zetten in een straat vol winkeltjes en restaurantjes, als wij vragen
om naar links te gaan gaat hij rechtsaf. omdat hij geen Engels spreekt denken
we dat hij ons niet begrijpt maar hij stopt bij een restaurantje wat er niet
verkeerd uitziet en genieten van een lekkere lunch en gaan dan op ons gemak
lopend naar het hotel. De rest van de
middag gebruiken we om een beetje tot rust te komen, vind ik wel lastig als je
zo vol energie bent. Het doet iedereen wel heel goed. 's Avonds zijn we
uitgenodigd om te komen eten bij Caterina en Chiara in hun kantoor/woonruimte.
Heerlijk gegeten en fijne gesprekken.
Woensdag 4 juni Vandaag
de 2e helft van de Reiki 1 cursus, helaas is een persoon verhinderd en gaan we
dus door met 25 mensen. En echt hoor, ik zou niet weten hoe ik het moet
beschrijven hoe het voelt om met elkaar zo een Reiki 1 cursus te mogen (door)
geven aan zo'n mooie grote groep. Ook
bijzonder is het dat we met elkaar, dus alle vier, op de certificaten onze
handtekeningen plaatsen. Wij doen het met elkaar, echt met elkaar. Wij zijn
alle vier Reikimasters, die alle vier al de nodige cursussen hebben gegeven en
ondanks dat je allemaal in basis het zelfde verteld, gebruik je allemaal je
eigen woorden, je eigen volgorde en je eigen ervaringen. Nu hadden we allemaal
ons eigen aandeel in het geheel en vol vertrouwen naar elkaar dat het precies zo gebeurde zoals de bedoeling
is. Je zo vol vertrouwen over geven aan elkaar en aan de Reiki energie, zooooo
bijzonder!!!!! En dan na afloop een foto maken op de trap voor het Medical
Health Centre, hoe indrukwekkend. 's Avonds weer in het zelfde restaurant
gegeten als maandag, in het Diyan hotel samen met Cateriana en Chiara.
Donderdag 5 juni Vandaag gaan we met 2 auto's naar
Akra, Chiara, Caterina en Bradorst, drie kersverse Reiki behandelaars, gaan met
ons mee om te helpen met behandelen. Hoe
stoer is dat, met 7 mensen behandelen!!!
Dit vluchtelingen kamp is in een oud fort, we worden eerst naar het
kantoor van de burgemeester gebracht. Een groot kantoor en lekker koel. We
drinken thee en leggen uit wie we zijn en wat we doen. Hij luistert zeer
geïnteresseerd en wil het ook graag ervaren. De behandelingen doen we in een
tent van Unicef die op de binnenplaats staat. Eerst probeer ik buiten
voorzichtig wat vertrouwen te winnen van een aantal kinderen, dat lukt al snel
wel aardig. Aan de stroom mensen die een behandeling willen komt geen eind en
ook de kinderen komen uit alle hoeken en gaten. Er komen zoveel kinderen in de
tent dat het er te vol en te warm wordt. De lunch mogen we in het kantoor van
de burgemeester opeten, zo konden we een beetje afkoelen. Als we weer terug
komen in de tent ontstaat een beetje een chaos, iedereen wil een behandeling.
We besluiten met de kinderen ook hier een cirkel te maken en zo hand in hand de
kinderen toch ook allemaal een beetje Reiki te geven. Een beetje aarzelend
beginnen ook hier de kinderen te zingen. Als ik begin te tellen zijn er meer
dan 50 kinderen in de cirkel en stop met tellen. Ook staan er nog heel veel
kinderen buiten de cirkel te kijken. Bij het starten van het zingen leek het
echt of het veel lichter werd, weer zo'n groot kippenvel moment. Ook toverde
dit bij iedereen die langs kwam een glimlach op het gezicht. Daarna nog een
uurtje verder met de behandelingen van de volwassenen. Helaas konden we niet
alle mensen die wilde, behandelen maar
ook hier was er weer de vraag of men het zelf kon leren. Dus ook hier komen we
weer terug om naast behandelingen ook cursussen te gaan geven. We nemen
afscheid van Bradorst, Chiara en de taxichauffeur, zij gaan terug naar Duhok en
wij gaan naar Erbil samen met Cateriana. 's Avond als
we aan komen op het UPP kantoor is het
gelijk weer zo vertrouwd en volgt er een warm weerzien met Beata, we laten
T-shirts achter en krijgen een UPP shirt of cap van UNHCR/UPP symbolisch voor
onze verbondenheid.
Dit maal
blijven we niet slapen in het kantoor van UPP en gaan met de taxi in een heuse
zandstorm naar het Safeer hotel. Het hotel ligt op de eerste verdieping en in
de hal staan twee heerlijke bankstellen. Ook hier een warm weerzien van oude
bekenden voor Nicolette en Joop. De eigenaar, de heer Akram is een ontzettend
aardige man die als we hem zien hij altijd met een brede glimlach rond
loopt. Schuin aan de overkant is een
Libanees restaurant, weer een sjieke tent met een grote tuin waar ze allemaal
tafeltjes en stoeltjes hadden neer gezet en een prachtig buffet. Tijdens het
eten kan je zelfs je schoenen laten poetsen, gewoon je schoenen uit, slofjes
aan en na het eten krijg je je schoenen glimmend en wel terug. Bijzonder!
Vrijdag 6 juni
Onze
vrije dag, na anderhalve week keihard werken.
Na het ontbijt kruip ik nog even een uurtje in bed, de rest maakt kennis
met Judit Neurink, een freelance journaliste, zij begeleid ook toeristen naar
bijzonder projecten en bezienswaardigheden. Judit heeft Joop en Nicolette
tijdens de vorige reis enorm op weg geholpen door hen in contact te brengen met
verschillende mensen en praktische tips. We hebben een afspraak met haar om
vanavond met elkaar te eten. De ochtend
gebruikt om lekker een beetje bij te komen en 's middags gaan we met een taxi
naar een restaurant die uitgezocht is door Beata en Caterina met wie we weer
een gezellige lunch hebben. Een beetje hilarisch is het dat als we op Beata en
Caterina zitten te wachten, we zitten buiten onder een parasol, uit de buizen
van de parasol ter verkoeling water komt. Best lekker maar voor ons wat
onverwacht, pret dus. We evalueren met elkaar de afgelopen ruime week en praten
over hoe nu verder. Al pratend en luisterend voel ik de grootsheid wat er
allemaal is gebeurd. Dit hadden we nooit durven dromen en we zijn er zo over
eens dat we dit ook niet zelf hadden kunnen verzinnen. Het mocht ontstaan door
vol vertrouwen met elkaar dit avontuur aan te gaan toen helder werd, na het
pionier werk van Nicolette en Joop hier in november vorig jaar, dat Reiki zeer
warm ontvangen werd. Ruim 500 Reiki behandelingen, 37 Reiki 1 cursisten , 8
vluchtelingen kampen bezocht en zoveel vraag om vooral de volgende keer aan een
Reiki 1 cursus mee te mogen doen, al schrijvend ontroerd mij het weer. Het is
niet te bevatten!!!! 's Avonds
eten we met Judit in een ander Libanees restaurant, voor Ben en mij een nadere
kennismaking en voor ons allemaal weer een gelegenheid om hard op te vertellen
wat er allemaal gebeurd is. Ook vertelt Judit over de situatie in de regio.
Zaterdag 7 juni
We vliegen pas 's middags terug naar
huis en dus hebben we nog tijd genoeg om de toerist uit te hangen. We bezoeken
de Citadel van Erbil en de Bazar. Er wordt hard gewerkt om er een prachtige
toeristische plek van te maken. Het plan is om hier een 2e Dubai te maken. Weet niet goed wat ik mij daarbij
moet voorstellen, maar al die kleine stalletjes, winkeltjes maar vooral de
mensen vind ik fantastisch. Ik ging hier heen met een beetje bezorgdheid of ik
wel mijzelf kan zijn met al mijn spontaniteit, we lopen hier nu te genieten,
naar mensen te kijken en worden verschillende keren gevraagd te komen zitten
voor een kopje (glaasje) thee. Hartverwarmend!!!!
En zoals Ben
zo mooi schreef "De Reikigemeenschap kan hier echt het verschil maken en
echt blijvend licht in de duisternis brengen"
Dank, heeeeel
veel dank aan iedereen die deze reis mogelijk heeft gemaakt!!!!! Edith
Rinckes