vrijdag 7 november 2014

HANDEN

 
 
HANDEN
 
Wat betekenen handen voor mij?
Handen betekenen liefde
Handen betekenen kennis
Handen betekenen geborgenheid
Handen Weten
Handen Vertellen
Handen, kun jij ze ook Horen?!
Handen, wat brengen ze mij veel!!
Handen, wat laten ze veel zien over jou!
Handen mogen het mij vertellen als jij ze durft te laten zien!

zondag 15 juni 2014

Verslag van reis naar Iraks Kurdistan 28 mei - 7 juni 2014


 

Verslag van reis naar Iraks Kurdistan 28 mei -7 juni 2014

Woensdag 28 mei 2014                                                                                                                                                                                        Eindelijk is het zover, samen met Nicolette, Ben en Joop naar Iraks Kurdistan om daar Reiki behandelingen en -cursussen te geven. Wat ben ik blij dat het eindelijk zo ver is, want ooohhh wat vond ik het spannend.  Nu de dag daar is ben ik alleen maar blij, heel blij!
We vliegen via Wenen naar Erbil,vlak voor de landing hebben we prachtig uitzicht, we zien (zand)bergen, heuvels, een heel klein beetje groen en hier en daar kleine dorpjes. Als we aankomen in Erbil airport wordt er buiten gelijk gevraagd of we een taxi willen of met de bus naar de meet & greet hal gaan. Ook ontstond zo ons eerste foto momentje, een foto van ons vieren. Een heerlijk spontaan gebaar. Vanaf dat moment viel alles van mij af en begon het grote genieten van alles wat op ons pad kwam deze anderhalve week.
Een hartelijk welkom bij het kantoor van Un Ponte Per (UPP) in Erbil waar we de eerste drie dagen te gast zijn. We worden hartelijk ontvangen door Beata, Irene, Marco en Patrizia.  Beata heeft heel veel voorbereidend werk voor ons gedaan, voor ons door het vuur gegaan en eigenlijk zonder dat ze precies wist wat Reiki was, wat een vertrouwen! We beginnen hier dan ook met onze eerste Reikibehandelingen, gelijk ontstond er de vraag "kunnen wij dit ook leren?" Hoe mooi is dat?!!
Even met zijn vieren de omgeving wat verkennen en een beetje wennen aan de warmte (35 graden) en we eten samen met Beata, Marco en Patrizia in een restaurantje en rollen moe maar voldaan ons bedje in.
Donderdag 29 mei, onze eerste behandeldag!                                                                                                                                               Vandaag  splitsen we, Ben en Nicolette worden opgehaald door Mersin, een chauffeur van UPP. Zij gaan naar Qushtapa Camp met ruim 4500 vluchtelingen en Joop en ik worden een paar minuten later opgehaald door Younes, ook een chauffeur van UPP die samen met een jonge man waar ik de naam van vergeten ben, een socialworker van UPP, ons naar Basirma Camp brengt, dit kamp ligt ten Noordoosten van Erbil. Het is ongeveer 1.5 uur rijden. Wat erg opvalt is dat er zooooo ongelofelijk veel gebouwd wordt, echt niet te geloven. Younes, die goed Engels spreekt verteld op onze vraag wie er in al die huizen moeten gaan wonen, dat in de tijd van Hoesein  er zo ontzettend veel vernield is, hele steden en dorpen zijn vernietigd. De mensen die hiervoor gevlucht zijn willen weer terug komen nu het weer veel rustiger en veiliger is en dus moet er weer heeel veeel huizen gebouwd worden.  Erbil is veranderd in een paar jaar van dorp naar grote stad en de groei houdt nog niet op.  We rijden door een prachtig gebied. We komen langs een aantal checkpoints waar gewapende soldaten de in- en uitgaande mensen controleren. Dat went snel. Bij Barsima Camp valt het op dat er tenten en portocabins staan. De tenten zijn laag en zien er oud uit. We worden naar 2 portocabins gereden. Ik zie veel mannen lopen en maar twee vrouwen, daar die beide een hoofddoek droegen deed ik voor de zekerheid ook mijn hoofddoek om. We worden hartelijk ontvangen en we beginnen eigenlijk gelijk met behandelen. Toen Younes binnen kwam en mij met mijn hoofddoek om zag staan vroeg hij waarom ik dat deed en zei, wij zitten hier in Irak, hier mogen de mensen zelf bepalen of je wel of niet een hoofddoek draagt. Doe het alsjeblieft af. Pfff gelukkig, want het was wel weer extra warm. De rest van ons verblijf is de hoofddoek in de tas gebleven. Door het raampje zag ik veel vrouwen en kinderen aankomen lopen maar geen van hen bereikte de ingang van de portocabin. Younes  ging kijken waar ze bleven. "ze komen zo"zei hij maar er bleven mannen komen. Toen maar even naar de andere portocabin gelopen en daar zaten een aantal vrouwen maar die gingen, op een na, gelijk naar buiten. Maar toen eenmaal helder was, dankzij Younes, dat ze er gewoon bij konden blijven zitten en praten ook geen probleem was ontstond er een heerlijke sfeer waarin verdriet en pijn afgewisseld werd met een lach en delen van verhalen en veel vragen. Younes, die ook fotograaf bleek te zijn, maakte foto's en vertaalde alle vragen van de vrouwen, hij deed dat zeer betrokken en ik voelde hoe het klopte wat hij zei. Een van de vrouwen nodigde ons uit voor de lunch bij haar in de tent, omdat ik geen idee had hoe dit geregeld was, dankte ik haar heel hartelijk maar dat ze dat met Younes moest bespreken want hij was de baas. Younes regelde dat de stroom van mensen tegen 13.30 zo'n beetje stopte en vertelde dat hij ons voor de lunch naar een eetgelegenheid buiten het camp bracht. Joop had al die tijd in de portocabin gestaan naast ons en had de gezelligheid wel gehoord maar niet meegemaakt. "Dat doe je mij niet meer aan hoor"zei hij. Tuurlijk niet Joop! Tijdens de lunch bleef Younes vragen stellen en uiteindelijk kwam de vraag of hij het ook kon leren. Zoooo bijzonder, we besluiten onmiddellijk met de cursus te starten zodat deze morgen eind van de dag klaar is. Na een half uurtje kwamen weer terug in het kamp en kwam de stroom van mensen weer opgang  en nu samen met Joop in een portocabin behandeld.  Het was zo druk, we kwamen bijna niet weg. Ik heb nog nooit zo vaak van mooie jonge meiden "I love you" zachtjes in mijn  oor gehoord, ik was zoooo geroerd!
Bij thuiskomst waren Nicolette en Ben al begonnen met de Reiki 1 cursus met Beata, Marco en Patrizia en mocht ik met Younes  het tweede deel van de Reikicursus doen.  Zooooveeeeeel behandelingen en dan ook nog vier mensen die vandaag starten met de Reikicursus, dit hadden we echt niet durven dromen, wat een start......................................

Vrijdag 30 mei                                                                                                                                                                                                    Younes kwam om 8.00 voor de derde inwijding en informatie. Wat een begin van de dag!!! We vertrokken met zijn vieren in een Hummer, die Younes geleend had van een vriend omdat hij zijn eigen auto niet vertrouwde. Younes vond die Hummer echt niets!! Joop en ik werden afgezet in Camp Kawagosk, we reden een flinke heuvel op en ineens lag daar een kamp voor ons in het dal, wat een tenten, zo'n beetje 20.000 bewoners. Ik dacht met de terug weg wel een overzicht  foto te kunnen maken, niet dus. stoppen mag niet, foto's maken ook niet.  Beata heeft vooraf voor alle kampen die we bezoeken geregeld dat we geregistreerd staan en dus kunnen we steeds zonder problemen de kampen binnen. We rijden over een zandweg tussen rijen kraampjes/winkeltjes in tenten en we worden opgewacht door Noaf, de coördinator van UPP voor ons deze dag. We nemen afscheid van Nicolette en Ben, die gaan door naar Darashakran een tentenkamp wat in oktober 2013 is opgezet en inmiddels ook al zo'n beetje 20.000 inwoners telt. Noaf gaat ons voor naar een portocabin waar we worden voorgesteld aan Ayad, een socialworkster die ook wat Engels spreekt. Noaf was in Syrië leraar Engels. Helaas is er geen stroom en dus doet de airco het niet. Al snel zitten er 22 mensen in de portocabin te wachten op een behandeling en te kijken wat er gebeurd. Heel snel voelt het aan alsof we in een oven staan. Joop en ik vragen ons af hoe lang dit goed gaat. Een van de wachtende mannen staat ineens op en gaat loopt met grote stappen weg en komt even later terug met een kartonnen doos die hij in stukken scheurt en deelt het karton uit zodat er mee gewapperd kan worden. Pffff dat scheelt al een hele boel. Noaf komt met een rood en bezweet hoofd om de hoek kijken en zegt "ik ga de regels overtreden, dit gaat niet langer zo!!" nu dat zijn we wel met hem eens, maar als hij ons verteld dat we verhuizen naar tenten weet ik niet goed of dat de oplossing is. De mensen gaan als een speer naar de tenten van UPP, een mevrouw, die stijf staat van de reuma, raakt wat in paniek. Met veel pijn en moeite had ze de portocabin gehaald, nog een stuk lopen gaat haar echt niet lukken. Joop en ik doen ieder nog 1 behandeling in de portocabin en als ik de mevrouw met de reuma tijdens de behandeling wijs op Joop zijn door reuma aangetaste handen laat zien, ontstaat er met behulp van Ayad een heel gesprek. Tussen beide tenten van UPP bleek een grote generator te staan die o.a. de airco voedde, dus was het in de tenten zeer aangenaam. In de ene tent wachtte de mensen en in de andere behandelde we. Noaf kwam af en toe binnen vliegen met "water from Siberia" Flesjes water in een emmer met ijs, heerlijk koel dus! Ook vandaag werd weer een heerlijke lunch geregeld, nu gewoon in de tent en ook nu waren er weer veel, heel veel vragen over Reiki, gesteld door Ayad en een andere Irakese social worker. En ook hier weer de vraag "kunnen wij het ook leren"!! Helaas staat het rooster van deze week niet toe dat we dat deze week nog kunnen organiseren maar zij zullen doorgeven aan Beata hoeveel mensen een Reikicursus willen doen zodat het de volgende keer wel geregeld kan worden,zo super!!! Na de lunch wordt de stroom van mensen die een behandeling willen langzaam minder en om ongeveer half vier ga ik een klein rondje lopen over het kamp, volgens Noaf mag ik foto's maken, maar vind dat zelf wat lastig.  Als ik jongen van ongeveer 7 jaar voor een tent zie staan vraag ik of ik een foto van hem mag maken, hij schudt nee en ik steek mij duim omhoog en stop mijn toestel weg. Zijn moeder en zusje komen kijken met wie hij praat en inmiddels Noaf bij mij komen staan. Moeders loopt op krukken en heeft pijn. Ik biedt haar aan te behandelen, is ze blij mee. Ze wil graag met mij mee naar Nederland zodat ik haar kan blijven behandelen.  "Helaas" zeg ik ,zij legt zich daar met veel moeite bij neer. Als Younes, Nicolette en Ben ons komen ophalen nemen we nog wat groepsfoto's en gaan richting huis. Met Younes het laatste stuk van de Reiki 1 gedaan, zoooo bijzonder!  Nicolette en Ben ronden ook hun Reiki 1 cursus af en zo hebben we na twee dagen al 4 nieuwe Reikibehandelaars mogen verwelkomen en ruim honderd mensen mogen behandelen. Wat een bijzondere dag, het is bijna niet te beschrijven.

Zaterdag 31 mei                                                                                                                                                                                               Vanmorgen pakken we onze spullen in en vertrekken we bijna zonder ontbijt (halve banaan en wat kleine tomaatjes) met een taxi naar Duhok.  Surak, onze taxichauffeur staat om half negen voor de deur, met handen en voeten vragen we hem onderweg even te stoppen om wat bananen en water te kopen.  We denken dat hij het is vergeten want we zitten ineens op de grote weg. Hij wil ons heel graag helpen maar kan geen kraampje vinden, het duurt even en we gaan zelfs weer een heel stuk terug, als het uiteindelijk toch lukt om bananen en water te kopen. Het verkeer is een avontuur op zich. Wat een chaos, alles lijkt door elkaar te rijden. Je rijdt rustig tegen het verkeer in als je niet  gelijk de weg over kan steken en bij kruisingen komen de auto's van alle kanten kris kras door elkaar. En........... er gebeurd niets!! Het was zelfs zo dat de chauffeur, rijdend op de snelweg, zijn raampje opende en een andere automobilist vroeg waar hij bananen en water kon kopen!! Beide rijden dan gewoon wat langzamer naast elkaar midden op de snelweg!!! En echt, geen getoeter van andere auto's!! Onderweg stoppen we bij vluchtelingenkamp Gwalian, precies tussen Erbil en Mosul in de middle of nowhere waar we ongeveer drie uur zullen behandelen. Daar aangekomen volgt er voor Joop en Nicolette een warm weerzien, zij waren in november vorig jaar ook in Duhok en hebben daar al vele mensen mogen ontmoeten. Caterina en Chiara van UPP hebben voor dit gedeelte van onze reis heel veel voorbereidingen gedaan. Ook hier komt weer een stroom van mensen opgang en weer ervaren we hoe bijzonder het is dat we dit mogen doen. Op een gegeven moment is het tijd om te vertrekken maar gaan we eerst nog naar het kantoor van de mensen die al het papier werk regelen voor de vluchtelingen. Caterina wist dat ze graag een Reikibehandeling wilde ontvangen maar dat ze blijkbaar geen tijd hadden om naar ons toe te komen, dan gaan we wel naar hun. Na een korte kennismaking met elkaar hebben we in het kantoor de mannen behandeld.  Ik mocht een van de mannen zittend achter zijn buro behandelen, hij was zover weg dat hij na afloop zei dat hij eigenlijk gewoon niet meer wilde praten maar wilde slapen. De lunch gebruikte we in zijn (koele) kantoor en werd door hem voor ons gehaald.
We rijden met zijn zevenen naar Duhok, waar we worden afgezet bij een hotel. Het zelfde hotel waar Joop en Nicolette ook in november waren geweest. Ook hier werden ze weer herkent en zeer warm onthaalt!  Wat hebben die twee in november veel indruk gemaakt  en zoveel zaadjes gelegd die ons deze anderhalve week zo helpen!!  Het hotel wordt ons aangeboden door het directoraat-generaal van het ministerie van gezondheid van Irak en een syndicaat van gezondheidsinstellingen, als dank voor ons goede werk, hoe bijzonder is dat!! Nicolette, Ben en Joop gaan even rusten voor dat we gaan eten, mij lukt dat niet ik voel mij zo hieperde piep.  Ik ga lekker onder de douche en wil verder aan mijn verslag.  Ik raak even in een dipje, er gebeurd zoooveeeel, het is bijna niet bij te houden en dan zit je zomaar ineens in een mooi hotel. Ik app Jan en die belt gelijk terug. Heerlijk om hem even te horen. Ik kom tot de conclusie dat het gewoon even een cultuurschok is en dat het voor mij belangrijk is Jan iedere dag even te horen. Heerlijk die skype, heerlijk het internet! We eten 's avonds in een Libanees restaurant, ik had mij dit voorgesteld als een gezellig klein restaurant maar was een restaurant in een groot hotel aan het zwembad. Weer een cultuurschok. Wel heel gezellig met Chiara en Caterina gegeten.

Zondag 1 juni                                                                                                                                                                                                                    Na een heerlijke nacht slapen en een lekker ontbijt, kan ik er weer helemaal tegen en weer met volle teugen genieten wat er allemaal op ons pad komt!
Op naar het vluchtelingenkamp Domiz 2, het is vandaag  Childrens Day. Als we er aankomen staan er al wat moeders met kinderen op ons te wachten, heel vriendelijk maar vooral de kids ook heel verlegen. Dat duurt niet echt lang. Ook hier behandelen we weer in een portocabin en nu zijn we als team bij elkaar. Al snel werpt een jochie van een jaar of 8 als coördinator en wijst de mensen er op als er weer een stoel leeg komt, later  komt er nog een joch bij van de zelfde leeftijd en kwam we een taak bij, zij schonken ook nog water in een bekertje voor de mensen die een behandeling hadden gehad. Een meiske van een jaar of 10 sleepte met kleine kinderen en zette die dan bij ons neer. Uiteindelijk moest Chiara even orde op zaken stellen om te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen aan de beurt kwamen. ook de directeur van het camp kwam voor een behandeling en nodigde ons uit om na afloop bij hem te komen praten. Hadden we graag gedaan maar daar was gewoon geen tijd voor. Uiteindelijk moesten we besluiten eerst de volwassenen te behandelen en hebben we de kinderen aan het eind van de morgen buiten in een kring gezet met ons tussen ze in zodat ze zo allemaal tegelijk een beetje Reiki kregen. Ondertussen zongen ze liedjes voor ons, was weer een van de vele kippenvel momenten. 's Middags door naar Domiz Camp, dat is "gewoon" een grote stad van allemaal tenten. Volgens Nicolette en Joop was er vooral bij de ingang van het kamp al heel wat verbeterd ten opzichte van november. We lopen door een soort steegje van gaaswerk naar de porto cabins van UPP en ook hier zien Joop en Nicolette veel oude bekende terug en zijn de mensen zichtbaar blij om hen weer te zien, hartverwarmend!! Na de lunch beginnen we met een Reiki 1 cursus, Nicolette  doet het verhaal, Joop de behandel posities en Ben en ik doen de inwijdingen. Er komen 13 mensen bestaande uit een deel van de staf van UPP, Rode kruis medewerkers, vluchtelingen en nog mensen van andere hulporganisaties, fantastisch!! Er wordt fantastisch vertaald door Bradorst een zeer enthousiaste jonge Syriër. 's Avonds zitten we stuiterend van de energie in een restaurant die ons geadviseerd was door het hotel.  De naam van het restaurant  in het Arabisch op een papiertje meegekregen om aan de taxichauffeur te laten weten waar hij ons heen moest brengen. Bleek ook weer een restaurant waar Joop en Nicolette in november gegeten hadden. was heerlijk.

Maandag  2 juni                                                                                                                                                                                                   Vandaag  zijn we de hele dag in Domiz Camp, eerst behandelen en daarna het de tweede helft van de Reiki 1 cursus. De porto cabins van UPP waren wat lastig te bereiken omdat er rijen vol mensen stonden bij de andere porto cabins. Door het gaaswerk heen maakte Nicolette contact met Aap, Aap is een handpop. Hele families moesten aan de andere kant van het het gaas heel lang wachten. Het bleken vluchtelingen te zijn die nieuw aangekomen en zich moesten inschrijven.  Iedere dag weer komen er zo'n vijftig  tot honderd nieuwe mensen aan. Van huis en haard weggevlucht  .............. indrukwekkend. Een aantal van hen, mede op uitnodiging van onze Aap, kwamen later voor een Reiki behandeling. Een rustige bijna constante stroom kwam langs met verschillende verhalen en verschillende reacties, alle even indrukwekkend.
's Middags stond het 2e deel van de Reiki 1 cursus op het programma, van de 13 cursisten kwamen er 8 terug. waarom de rest niet gekomen is weten we niet precies, een aantal werk (spoedgevallen) en van de andere wordt het niet duidelijk. Ontzettend jammer, ze waren zo enthousiast.  Acht zeer betrokken nieuwe Reiki behandelaars!! Wat waren ze blij en trots en wat waren wij dankbaar!!!

Dinsdag 3 juni                                                                                                                                                                                                        Vandaag staat er weer een nieuwe Reiki 1 cursus op het programma. Vanmorgen vroeg merken we dat alle heel bijzondere indrukken en het contante bezig zijn, zijn tol begint te eisen. Het is dan ook niet voor niets dat ons rooster vanaf vandaag wat meer rust momenten heeft.  We worden hartelijk ontvangen in het Mental Health Center, waar Nicolette en Joop weer oude bekenden tegen komen. Het blijkt dat een aantal mensen niet op de hoogte waren van de cursus maar die maken onmiddellijk tijd om mee te kunnen doen. De directeur ontvangt ons op zijn kantoor, we krijgen alle medewerking. De ruimte die we mogen gebruiken voor de cursus wordt getoond en ook worden er onmiddellijk drie ruimtes gezocht waar we de inwijdingen kunnen doen, heel bijzonder.  We mogen 26 mensen begroeten die de cursus willen doen, veel mensen van allerlei organisaties en belangstellenden. We hadden al besloten om met zijn drieën de inwijdingen te doen en dat Joop in de tussentijd de behandelposities zou behandelen en vragen zou beantwoorden. Ook nu liep het allemaal weer super!     Na afloop  willen we ons door de taxichauffeur laten neer zetten in een straat vol winkeltjes en restaurantjes, als wij vragen om naar links te gaan gaat hij rechtsaf. omdat hij geen Engels spreekt denken we dat hij ons niet begrijpt maar hij stopt bij een restaurantje wat er niet verkeerd uitziet en genieten van een lekkere lunch en gaan dan op ons gemak lopend naar het hotel.  De rest van de middag gebruiken we om een beetje tot rust te komen, vind ik wel lastig als je zo vol energie bent. Het doet iedereen wel heel goed. 's Avonds zijn we uitgenodigd om te komen eten bij Caterina en Chiara in hun kantoor/woonruimte. Heerlijk gegeten en fijne gesprekken.
Woensdag 4 juni                                                                                                                                                                                                    Vandaag de 2e helft van de Reiki 1 cursus, helaas is een persoon verhinderd en gaan we dus door met 25 mensen. En echt hoor, ik zou niet weten hoe ik het moet beschrijven hoe het voelt om met elkaar zo een Reiki 1 cursus te mogen (door) geven aan zo'n mooie grote groep.  Ook bijzonder is het dat we met elkaar, dus alle vier, op de certificaten onze handtekeningen plaatsen. Wij doen het met elkaar, echt met elkaar. Wij zijn alle vier Reikimasters, die alle vier al de nodige cursussen hebben gegeven en ondanks dat je allemaal in basis het zelfde verteld, gebruik je allemaal je eigen woorden, je eigen volgorde en je eigen ervaringen. Nu hadden we allemaal ons eigen aandeel in het geheel en vol vertrouwen naar elkaar  dat het precies zo gebeurde zoals de bedoeling is. Je zo vol vertrouwen over geven aan elkaar en aan de Reiki energie, zooooo bijzonder!!!!! En dan na afloop een foto maken op de trap voor het Medical Health Centre, hoe indrukwekkend. 's Avonds weer in het zelfde restaurant gegeten als maandag, in het Diyan hotel samen met Cateriana en Chiara.
Donderdag 5 juni                                                                                                                                                                                                  Vandaag gaan we met 2 auto's naar Akra, Chiara, Caterina en Bradorst, drie kersverse Reiki behandelaars, gaan met ons mee om te helpen met behandelen.   Hoe stoer is dat, met 7 mensen behandelen!!!  Dit vluchtelingen kamp is in een oud fort, we worden eerst naar het kantoor van de burgemeester gebracht. Een groot kantoor en lekker koel. We drinken thee en leggen uit wie we zijn en wat we doen. Hij luistert zeer geïnteresseerd en wil het ook graag ervaren. De behandelingen doen we in een tent van Unicef die op de binnenplaats staat. Eerst probeer ik buiten voorzichtig wat vertrouwen te winnen van een aantal kinderen, dat lukt al snel wel aardig. Aan de stroom mensen die een behandeling willen komt geen eind en ook de kinderen komen uit alle hoeken en gaten. Er komen zoveel kinderen in de tent dat het er te vol en te warm wordt. De lunch mogen we in het kantoor van de burgemeester opeten, zo konden we een beetje afkoelen. Als we weer terug komen in de tent ontstaat een beetje een chaos, iedereen wil een behandeling. We besluiten met de kinderen ook hier een cirkel te maken en zo hand in hand de kinderen toch ook allemaal een beetje Reiki te geven. Een beetje aarzelend beginnen ook hier de kinderen te zingen. Als ik begin te tellen zijn er meer dan 50 kinderen in de cirkel en stop met tellen. Ook staan er nog heel veel kinderen buiten de cirkel te kijken. Bij het starten van het zingen leek het echt of het veel lichter werd, weer zo'n groot kippenvel moment. Ook toverde dit bij iedereen die langs kwam een glimlach op het gezicht. Daarna nog een uurtje verder met de behandelingen van de volwassenen. Helaas konden we niet alle mensen die wilde, behandelen  maar ook hier was er weer de vraag of men het zelf kon leren. Dus ook hier komen we weer terug om naast behandelingen ook cursussen te gaan geven. We nemen afscheid van Bradorst, Chiara en de taxichauffeur, zij gaan terug naar Duhok en wij gaan naar Erbil samen met Cateriana.                                                                                                                                                                                              's Avond als we aan komen op het  UPP kantoor is het gelijk weer zo vertrouwd en volgt er een warm weerzien met Beata, we laten T-shirts achter en krijgen een UPP shirt of cap van UNHCR/UPP symbolisch voor onze verbondenheid.
Dit maal blijven we niet slapen in het kantoor van UPP en gaan met de taxi in een heuse zandstorm naar het Safeer hotel. Het hotel ligt op de eerste verdieping en in de hal staan twee heerlijke bankstellen. Ook hier een warm weerzien van oude bekenden voor Nicolette en Joop. De eigenaar, de heer Akram is een ontzettend aardige man die als we hem zien hij altijd met een brede glimlach rond loopt.  Schuin aan de overkant is een Libanees restaurant, weer een sjieke tent met een grote tuin waar ze allemaal tafeltjes en stoeltjes hadden neer gezet en een prachtig buffet. Tijdens het eten kan je zelfs je schoenen laten poetsen, gewoon je schoenen uit, slofjes aan en na het eten krijg je je schoenen glimmend en wel terug. Bijzonder!
Vrijdag 6 juni                                                                                                                                                                                                                   Onze vrije dag, na anderhalve week keihard werken.  Na het ontbijt kruip ik nog even een uurtje in bed, de rest maakt kennis met Judit Neurink, een freelance journaliste, zij begeleid ook toeristen naar bijzonder projecten en bezienswaardigheden. Judit heeft Joop en Nicolette tijdens de vorige reis enorm op weg geholpen door hen in contact te brengen met verschillende mensen en praktische tips. We hebben een afspraak met haar om vanavond  met elkaar te eten. De ochtend gebruikt om lekker een beetje bij te komen en 's middags gaan we met een taxi naar een restaurant die uitgezocht is door Beata en Caterina met wie we weer een gezellige lunch hebben. Een beetje hilarisch is het dat als we op Beata en Caterina zitten te wachten, we zitten buiten onder een parasol, uit de buizen van de parasol ter verkoeling water komt. Best lekker maar voor ons wat onverwacht, pret dus. We evalueren met elkaar de afgelopen ruime week en praten over hoe nu verder. Al pratend en luisterend voel ik de grootsheid wat er allemaal is gebeurd. Dit hadden we nooit durven dromen en we zijn er zo over eens dat we dit ook niet zelf hadden kunnen verzinnen. Het mocht ontstaan door vol vertrouwen met elkaar dit avontuur aan te gaan toen helder werd, na het pionier werk van Nicolette en Joop hier in november vorig jaar, dat Reiki zeer warm ontvangen werd. Ruim 500 Reiki behandelingen, 37 Reiki 1 cursisten , 8 vluchtelingen kampen bezocht en zoveel vraag om vooral de volgende keer aan een Reiki 1 cursus mee te mogen doen, al schrijvend ontroerd mij het weer. Het is niet te bevatten!!!!                                                                                                                                                                               's Avonds eten we met Judit in een ander Libanees restaurant, voor Ben en mij een nadere kennismaking en voor ons allemaal weer een gelegenheid om hard op te vertellen wat er allemaal gebeurd is. Ook vertelt Judit over de situatie in de regio.
Zaterdag 7 juni                                                                                                                                                                                                                  We vliegen pas 's middags terug naar huis en dus hebben we nog tijd genoeg om de toerist uit te hangen. We bezoeken de Citadel van Erbil en de Bazar. Er wordt hard gewerkt om er een prachtige toeristische plek van te maken. Het plan is om hier een 2e Dubai  te maken. Weet niet goed wat ik mij daarbij moet voorstellen, maar al die kleine stalletjes, winkeltjes maar vooral de mensen vind ik fantastisch. Ik ging hier heen met een beetje bezorgdheid of ik wel mijzelf kan zijn met al mijn spontaniteit, we lopen hier nu te genieten, naar mensen te kijken en worden verschillende keren gevraagd te komen zitten voor een kopje (glaasje) thee. Hartverwarmend!!!!
En zoals Ben zo mooi schreef "De Reikigemeenschap kan hier echt het verschil maken en echt blijvend licht in de duisternis brengen"
Dank, heeeeel veel dank aan iedereen die deze reis mogelijk heeft gemaakt!!!!!                                                                                          Edith Rinckes

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

 

 

 

 

 

 

 

zondag 23 maart 2014

Helpt U mee??!!!


Help de vergeten Syrische vluchtelingen!

 
In Syrië zijn 9 miljoen mensen, zoals u en ik, van huis en haard verdreven door een oorlog waar ze zelf niet om gevraagd hebben. Dat aantal is meer dan de helft van onze Nederlandse bevolking! Een deel van hen kon bij familie en vrienden terecht in Syrië, maar 2,5 miljoen mensen zijn de grenzen over gevlucht en opgevangen in vluchtelingenkampen. Ze verblijven er al jaren in eenvoudige tenten en simpele stenen woninkjes met gedeelde toiletten en aan open riolen. De eerst noodzakelijke hulp is gegeven, maar wie helpt hen de traumatische ervaringen uit hun hoofd te zetten.
 
 

Vier Reikibehandelaars uit Nederland gaan eind mei 2014 een week lang naar in Iraks Koerdistan, net over de grens van Syrië, om er Reikibehandelingen en -cursussen te geven. Het is immers belangrijk om ‘hen niet alleen vis te geven, maar ook zelf te leren vissen’. Nicolette Honsbeek en Joop Pols zijn in november 2013 in vluchtelingenkamp Domiz in Duhok geweest, een tentenkamp met 100.000 Syrische ouderen, mannen, vrouwen en kinderen nabij een stad zo groot als Eindhoven. Nu gaan ze terug, samen met Edith Rinckes en Ben Cornelis om hen om hen ontspanning en energie te geven en te helpen de rust in hun hoofd terug te brengen. Dat is het belangrijkste effect van Reiki, een manier om energie door te geven door handoplegging. Gebleken is dat hier heel veel behoefte aan is. De vier hebben al meer dan 10 jaar ervaring met soortgelijke missies via Stichting Reiki WereldWijd naar Tuzla en Srebrenica in Bosnië en Herzegovina. In Irak werken ze samen met een behandelend arts in een Mental Health Center en de internationale hulpverleningsorganisaties UNHCR, Il Ponte Per (psychosociale hulpverlening) en de internationale tak van Artsen zonder Grenzen.
 
De vier gaan in eigen tijd, geheel op eigen kosten om de Syrische vluchtelingen te helpen. Ze hopen dat u hun missie financieel mee mogelijk wilt maken, zodat ze nog vaker kunnen gaan en ook in andere vluchtelingenkampen kunnen helpen. Wilt u helpen, maak dan een bedrag over aan Edith Rinckes onder vermelding van Syrië op bankrekeningnummer IBAN NL45 RABO 0142789550. Ze zijn blij met elke euro. Hartelijk dank mede namens de Syrische vluchtelingen. Als blijk van onze dank plaatsen we half juni een verslag met foto’s op onze websites. Meer informatie en het verslag zijn te vinden op www.edith.rinckes.nl of neem contact op via edith.rinckes@live.nl  of bel             06-17015797.     

donderdag 6 februari 2014

Prachtig gevormde takken vol mooie volle knoppen en hier en daar al een mooie bloem............................

Rond de jaarwisseling had ik al het gevoel dat het een bijzonder jaar gaat worden.
Waarom????? Ik weet het werkelijk niet.
Ik zag en eigenlijk ik zie voor mij prachtig gevormde takken waar in dikke vruchtbare rode knoppen bijna niet kunnen wachten om uit te komen.
Het is nu al februari en de eerste knoppen zijn al uit en oohhhh wat zijn ze mooie en wat ruiken ze lekker.
In januari een heerlijke Reiki terugkom avond, iedere keer weer wordt ik weer verrast door de mooie en bijzondere onderwerpen die ter sprake komen maar ook iedere keer onder de de indruk van de diepte van de Reiki behandelingen. Op het gebied van Reiki zie ik zooooveeel  heeeel bijzondere knoppen in mijn takken voor dit jaar en hier en daar is er al een prachtige krachtige bloem.
Ook in januari mochten Jan en ik ons 40 jarige huwelijk vieren, tijd is zooo relatief, de jaren lijken omgevlogen!! Een hele tak uitbundig in bloei, in alle kleuren en allerlei vormen!!
Ook takken vol prachtige knoppen die voor mijn gevoel staan voor al die handen die ik komend jaar mag zien en al die verhalen die de handen vertellen, pareltjes............... Prachtig!!
En al die dikke mooie knoppen die stuk voor stuk mooie en bijzondere belevenissen en ervaringen in zich hebben, ik wordt zo blij als ik ze zie en ruik.
Het enige wat mijn takken nodig hebben is vertrouwen, liefde en licht en natuurlijk af en toe een buitje regen. Vol verwachting klopt mijn hart.....................